آخرین مطالب
امکانات وب
اما این عشقی که از آن سخن میگوییم دقیقا چیست؟؟
به چه کار می آید؟
از بین اطرافیانتان چند نفر را میشناسید که علیرغم اینکه در ابتدای زندگی مشترک،ادعای عشق شان گوش فلک را کر میکرد بعد از چند هفته،چند ماه و در بهترین حالت بعد از چند سال احساس دلزدگی نکرده باشند؟
احساس نکرده باشند که این عشق آن چیزی نبوده که انتظارش را داشته اند؟
احساس نکرده باشند که نسبت به عشق شان بی توجه و بی علاقه شده اند؟؟
احساس نکرده باشند که نسبت به عشق شان احساس تنفر و بیزاری دارند؟؟
عشق واقعی نمیتواند منجر به تنفر شود.
عشق واقعی خستگی و کسالت و ندامت نمیشناسد.
عشق واقعی هیچ گاه رو به افول نمی گذارد.
حال اگر عشق این است پس آنچه که ما عشق مینامیم چیست؟؟
چیزی که ما آن را عشق میپنداریم میتواند نشات گرفته از نیاز باشد.
نیاز به هم صحبت،هم بستر و هم درد.
میتواند نشات گرفته از فشارهای اجتماعی باشد.
فشار برای ازدواج کردن،برای مشروعیت گرفتن و برای مورد تایید جامعه قرار گرفتن.
میتواند نشات گرفته از جبر محیطی باشد.
جبری که میتواند خالی از هرگونه احساس و تعلق خاطر باشد.
میتواند نشات گرفته از میل به تنوع طلبی باشد.
تنوع در رابطه ها،در سیستم روزمرگی و در تعاملات اجتماعی.
و در بهترین حالت میتواند ناشی از دوست داشتن باشد.
اصولا قهر و آشتی، دلسردی و دل گرمی ، جنگ و صلح در مانیفست دوستی میگنجد و نه در آیین عاشقی.
عشق را نباید در این رابطه های زمینی و خاکی جستجو کرد.
عشق چیزی ورای ماده است.
به نظر من تنها کسی که لایق صفت عاشق است فقط خود خداست!!
او که از وجود خود در کالبد بی مقدار ما دمید.
او که همه خوبی ها را برای ما خواست.
او که همه کائنات را خدمتگزار ما گرداند.
او که هر چه صفت خوب بود در نهاد ما به ودیعه گذاشت.
او که ما را در بهشت برین جای داده بود و اگر پدرمان سوتی نمیداد الان همه مان در جنات النعیم بودیم.
او که با این همه ظلم و جنایتی که در حق خودمان و او میکنیم باز از ما ناامید نشده.
میگویند تولد هر نوزاد نشان این است که خدا هنوز به بندگانش امیدوار است.
او که از ما به ما مشتاق تر است.
ما آدم های محصور در زمان و مکان کجا توانیم چنین عاشقی کنیم؟؟
.
.
.
.
++
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از آن شوریده تر بود
در امتداد رسیدن...