از سنگرهایم

اعتبار ادمها به سنگرهایشان است.

جاهایی که مواقع لزوم بتوانند خودشان و دردشان را پشت آن مخفی کنند.

دیگران را نمیدانم ولی برای من هر چه میگذرد تعداد سنگرهایم کم میشود.

آب میشود تعداد پناه گاه های من در این تابش بی امان آفتاب بودن بر عرصه لخت زندگیم.

کلا ادم تنهایی بوده و هستم وسط انبوهی از انسانهای نزدیک.

تنهایی انتخابم نبود ولی خیلی زود جزیی از من شد.

زمانهای خیلی دور خیال پردازی هایم مونس تنهاییم بود.

اواخر نوجوانی بودم که کتاب همدم تنهایی رشد یافته ام‌ شد.

در جوانی انگشت شمار آدمهایی بودند که حداقل تصور میکردم وجود و حضورشان سکوت تنهاییم را میشکند .

که دیگر نه اثرشان هست و نه یادشان .

سنگرهایم هر چه کم میشود اما مخفی کردن هایم سیر صعودی دارند.

گاهی خود خودم را نیز باید مخفی کنم و سنگری یافت نمیشود.

شده ام سربازی با خشابی خالی از گلوله در بوران جنگی تن به تن.

گاه که دشمنی آن طرف تنهاییم نمی یابم خودم میشوم دشمن من وجودی خودم.

همه اینها را گفتم که بگویم تمام این سالها و با گذشت خیلی چیزها هنوز این سنگر را حفظ کرده ام.

این محیط ساده سفید که هر چه تنهایی بیشتر فشارم میدهد،بیشتر مهمانش میشوم به دقایقی و کلماتی.

وبلاگ ساده ام که بهترین گوش شنوای حرفها و اراجیف و ناله هایم بوده و دم نزده.

نه توقعی دارد و نه حرفی به جواب.

فقط گوش میدهد به حرفهایم و لبخند میزند .

فقط لبخند میزند.

دوستت دارم وبلاگ ناز و ساده و لال خودم.

......

نمیدانم آدم چقدر باید تنهایی کشیده باشد تا با وبلاگش هم کلام شود!!!!

.

.

.

خدای ساده لوحان را نماز و روزه بفریبد 

ولیکن من برای خود خدای دیگری دارم

ریا و رشوه نفریبد اهورای مرا، آری

خدای زیرک بی اعتنای دیگری دارم