از نگفتن هایم

علی شریعتی ی جایی میگه  ارزش ادمها به حرفهایی است که برای نگفتن دارند.

اون موقع که این حرفو شنیدم برام قشنگ بود و چند باری هم چند جا نقل قولش کردم ولی هیچ وقت حسی که این روزها بهش دارم رو نداشتم.

این روزها خیلی زیاد حرف دارم و خیلی بیشتر نیاز دارم که حرفمو به کسی بزنم ولی ی چیزی نمیذاره با خودم راحت باشم.

شایدم کسی رو پیدا نمیکنم که بتونم راحت حرفمو بزنم و یا شایدم از بس به کسی حرف دلمو نزدم یاد نگرفتم بریزم بیرون هرچی توی اعماق پیدا و پنهان وجودم هست.

زندگی روی این زمین گرد بین ادمهایی که از نوع خودت هستن ولی هر کدوم به اندازه چند تا کهکشان ازت دور هستند گاهی سخت تر از چیزی میشه که به بنظر میاد.

من ادم سخت گیری نیستم و همیشه تلاش کردم با هر چیزی کنار بیام اما تقریبا هیچ وقت نتونستم حرف دلمو به کسی بزنم.

گاهی که از دستم در میرفته و حرفی میزدم اکثر مواقع بعدش پشیمون میشدم ولی بودند معدود آدمهایی که هیچ وقت پشیمونم نکردن.

اونها هم ماندنی نبودند و رفتند و از انها چیزی نماند جز جای خالی شان در وجودم که اتفاقا خیلی هم درد میکند.

جای خالی که حتی با حضور دوباره شان نیز پر نمیشود.

اگر یک بار دیگه به دنیا می اومدم سعی میکردم کمتر به عواقب حرف هام و حرف زدنهام فکر کنم و راحت تر زبان به حرف میگشودم.

حرف که در دل بماند ویران میکند همه چیز را.

حرف در دل مانده به گردباد محصور در شیشه دربسته میماند.

در زندگی بعدی ام کاش لب و دهان میشدم.

از ان لب و دهان هایی که مدام باز هستند به گفتن.

از آنهایی که محال نفس کشیدن به خود را هم نمیدهند.

در زندگی بعدی ام حرف میزنم حتی بیهوده و حتی تکراری.

در زتدگی بعدی ام ارزش ادمها را به حرفهایی میدانم که هر لحظه برای گفتن دارند.

اما افسوس که زندگی بعدی وحود ندارد.

افسوس که عمر میگذرد.

افسوس که زندگی دو سه نخ کام است و عمر سرفه کوتاهی.....

.

.

‌.

لب از گفتن چنان بستم که گویی

دهان بر چهره زخمی بود و به شد