هیتلر درون من

یکی دو سالی است که تصمیم گرفته ام برای دومین بار به دانشگاه بروم و یک مدرک دیگه بگیرم.

امیدوارم هرقدر مدرک قبلی به کارم نیامد این یکی برایم موثر باشد.

از حدود 10 سال پیش که مدرک قبلیم را گرفتم تا کنون خیلی چیزها در دانشگاه های ما عوض شده .

پسرها سر به زیر تر و دخترها جسور تر شده اند.

به دانشجوهای تبعه افغانی هم اجازه حضور در دانشگاه را میدهند یکی شان هم این ترم هم کلاسی خودمان است.

در کل حس و حالم نسبت به دانشگاه و محیطش نسبت به ده سال قبل خیلی بهنر شده.

سعی میکنم فعال تر و موثر تر در فعالیت های پیرامون دانشگاه شرکت کنم و با بقیه همکلاسی ها علیرغم تفاوت سنی که دارم رابطه خوبی برقرار کرده ام.

این ترم اما یک استاد خیلی خاص و ویژه نصیب مان شده.

آدمی با خصوصیات منحصر به فرد،کسی که گاهی از مدیریت خشم و احساس خود ناتوان است و در انتقال مفاهیم درسی بنظرم مشکلات بیشماری دارد.

خانمی 36 ساله که خیلی تلاش میکند با کارهای خلاف معمول توجه دیگران را به خود جلب کند.

.....

این هفته زودتر سر کلاس رسیدم.موبایل و کیفم را گذاشتم و رفتم برای نماز.

وقتی برگشتم استاد کلاس را شروع کرده بود.من هم سر جایم نشستم .

فضای کلاس جور خاصی بود،بقیه بچه ها نگاهم میکردند و میخندیدند.

داشتم معذب میشدم که یکی گفت استاد موبایلت را برداشته و به یکی دو نفری که تماس گرفته اند جواب داده.

باورم نمیشد ولی واقعیت داشت.

همان موقع موبایلم زنگ خورد و استاد با ولع خاصی جواب تلفن را داد.

از قضا یکی از کارگرهای افغانی بود که در محیط کار ما حضور دارند.

استاد گوشی را گذاشته بود روی بلندگو و وسط کلاس راه میرفت و سربه سر کارگر بیچاره میگذاشت.

ناگهان خیلی غیر عمد بلند گفتم که این بیچاره افغانی است و متوجه حرف شما نمی شود.

آن همکلاسی افغانی که دو سه ردیف جلوتر نشسته بود برگشت و نگاهی کرد.

تازه فهمیده بودم چه حرف زشتی زده ام!!!!

تا اخر کلاس بارها و به شیوه های مختلف سعی کردم از او معذرت خواهی کنم و علیرغم اینکه روی خوشی هم نشان میداد ولی معلوم بود خیلی دلگیر شده است.

از آن روز هر وقت به یادش می افتم از خجالت آب میشوم.

شاید همه ما یک حس نژاد پرستی در ناخوداگاه مان داشته باشیم که هیچ وقت احساسش نمیکنیم ولی گاهی بدجور خودنمایی میکند.