کشکول شاعری

شعر برداشتی است آزاد و نه لزوما واقعی از اتفاقی که در گذشته رخ داده یا در آینده باید اتفاق بیافتد.

شعر نمیتواند در زمان حال زیاد دوام بیاورد.

زمان حال چون واقعیت محض است و خدشه بر آن وارد نیست و چون قابل تفسیر و تاویل نیست مناسب حال شاعر و شعر نیست.

شاعر یا باید خود را در افسوس و افسون افعال ماضی غرق کند یا در آمال و آرزوهای از جنس مستقبل.

شاعر را نباید جدی گرفت و نباید به شعرش سخت گرفت.

باید اجازه داد روح شاعرانه اش پر کشد در دشت خیال و خرگوش معنی را آن چنان که عشقش میکشد شکار کند.

و کار ما این است که از تماشای این شکار ادبی محظوظ شویم.

شاعر را نباید جدی گرفت.

نه خودش را و نه احساسش را و نه حرفهایش را.

شاعر را باید مثل کتابی از سر طاقچه برداشت،چند صفحه ای مهمان کلماتش شد و خیلی محترمانه بست و گذاشت سر جایش.

 .

.

.

لبت نه گوید و پیداست می گوید دلت آری..

که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری