شمر خوب من

اگر یک لحظه چشم خود را ببندید و سعی کنید منفور ترین و بدترین انسانی که میتوانید به یاد بیاورید ، او چه کسی است؟

اگر کمی علقه مذهبی داشته باشید احتمالا " شمر ابن ذی الجوشن" به خاطر اعمالی که در روز عاشورا در کربلا از او سر زد جز گزینه های اول خواهد بود.

اما ایا واقعا شمر در همه زمینه های زندگی اش به همین میزان پست و منفور است؟

ایا با خانواده خود رفتار خوبی نداشت؟

آیا با یاران و اطرافیان خود مروت و رفاقت نداشت؟

ایا در عمرش به فقیری کمک نمیکرد؟

ایا واقعا همه زندگی اش سراسر سیاهی بود؟

حرفم این است که ما انسانها به سبب چند بعدی بودن ذاتی مان میتوانیم در عین بدی خوب باشیم و در عین خوبی بد .

بنظرم انسان را نمیتوان سراسر سیاهی یا سراسر سفیدی پنداشت بلکه ادمی. مجموعه ای از صفات و ویژگی هایی است که بعضا میتوانند مثبت و یا منفی باشد و این بستگی به ما دارد که دوست داریم کدام صفت شان را بیشتر برای خودمان جلوه دهیم و کدام صفاتش را ملاک تصمیم گیری درباره کلیت آن فرد بدانیم.

باید دست از نگاه صفر و صدی برداریم و به همه انسان ها فرصت بهتر بودن و بهتر شدن را بدهیم و با چند خطا و لغزش چشم بر همه خوبی ها و محاسن احتمالی اش نبندیم .

این گونه جامعه سالم تر و کارامد تری خواهیم داشت.

.

.

.

کس نمی داند در این بحر عمیق

سنگ ریزه قرب دارد یا عقیق